Öylesine hızlı çıktın ki o basamaklardan, inişin de muhteşem oldu gördüğümüz kadarıyla.
Sen yanımızdan tırmanırken omuzlarımıza, ellerimize basarak geçtin gittin. Nasıl bir rüzgarsa artık seni oraya savuran, anlamadık. Yer çekimine bile karşı koymadan uçuverdin zirvelere.
Biz sana bakarken sümüklü böcek misali geri kaymışız gittiğimiz yol kadar.
Ama sen o kadar hızlı geçip gittin ki, geriye kaydığımızı yere vurunca anladık kabuğumuzun.
Çıkışın gibi inişinde aynı oldu, hepimize çarpa çarpa, kıra döke, devire devire.
Ama ne iniş…
Çakıldığını farkedemedik başkalarından duyduk. Meğerse biz yolumuzda tırmanırken sen birilerinin gözüne girmiş, can yakmış ve gözden düşmüşsün.
Hoş;
Sadece merak ettim, o göz ne kadar yüksekti gözünde. Benim nazarımda pek o kadar yüksek değildi ki, o gözlere girmek gibi bir derdim olmadı.
Sen düşerken zaman uzun geçmiş olabilir, bu yüzden yere çarpmak zorlamıştır narin bedenini, ama o gözler hiç o kadar yüksekte değildi, sen bunu fark edemedin.
Malum adam 15. Kattan düşer ölmez, diğeri haının kenarına takılır ölür. Hatta bazıları hamamda kayıp düşer. Malum kaygan zemin.
Kara yollarına tabela koyuyorlar da neden şu ofislere, kurum ve kuruluşlara koymuyorlar? Cidden merak ederim. Hiç değilse çıkarken biraz ağırlaşır ve hak sahiplerini ezmezdin.
Kim mi bu?
Merak mı ettin?
Etrafına bir bak, her biri oralarda bir yerlerde. Aynı senin gibi, benim gibi. Anılarından ötesi yok. Çünkü, hak ederek değil rüzgarla çıkmış, tüy gibi. İnişi muhteşem olmuş.
Şimdi oralarda bir yerlerde oturmuş bekliyor o eski fırtınayı, tekrar yükselecek, tekrar birilerinin gözüne saplanıp, sonra düşecek. Sonra yine bir rüzgar. Gelip geçecek işte hayat.
Bir yukarı, bir aşağı. Dönme dolap gibi.
Yeter ki ağırlıklarından kurtul. Onur, haysiyet, kimlik, kişilik gibi yükleri taşıma.
Bak o zaman nasıl hafifliyorsun. Uçuveriyorsun meltemle.
Yeter ki, konduğun yere dikkat et, üfürüveriyorlar ansızın…
