Ben 70’li yılların çocuğuyum. O zamanları yaşayanlar bilir, yayın yapan sadece bir tek tv kanalı vardı, o da TRT’ydi. Rahmetli babaannem haftanın altı günü televizyon seyretmeyi reddeder ayrıca televizyonun da kötü bir icat olduğunu savunurdu. Oysa seksenli yaşlarının ortasında olan babaanneme Perşembe günleri bir haller olur, birdenbire televizyon savunucusu oluverirdi. Çünkü Perşembe akşamları “İnanç Dünyası” programı yayınlanırdı. Program başlamadan önce babaannem abdestini almış olarak, elinde tesbihi , başında en güzel başörtüsü, kucağında ise bir başka başörtüyle televizyonun hemen yanında yerini alıverirdi. Program jeneriği başladığında ise babaannem son hamlesini yapar yanında getirdiği ikinci başörtüsüyle bir çırpıda televizyon ekranını bir güzel örterdi. Bunu da sunucu hocanın kendisini görmesini engellemek için yaptığını söylerdi. Ama televizyondaki hoca okumasını bitirene kadar da göz ucuyla hocanın kendisine bakıp bakmadığını da kontrol etmeyi ihmal etmezdi. Babaannem “İnanç dünyasını” bizse babaannemi seyrederdik.
Gece yarısı olup ta TRT’nin yayın saati bittiğinde ise hiç üşenmez kapanışta okunan İstiklal Marşı karşısında evin bütün çocukları hep birlikte hazır ola geçerdik. Hatta boy sırasına göre dizilir, nizami olmaya da pek önem verirdik.
İşte biz böyle bir evde büyüdük aynı sizlerin büyüdüğü evler gibi. Kimimizde babaanne, kimimizde dede, anneanne kimimizde ise hepsi birlikte yaşar giderdik.
Bizim inanç dünyamızda inanmak vardı, masumiyet vardı, saygı vardı. Bizler hiç tanımadığımız birinin selasını duyduğumuzda otomatiğe bağlamış gibi fatiha okuyan, birisini üzgün gördüğümüzde hemen n’oldu diye soran bir toplumduk. Ne oldu bize böyle? Biz ne zamandan beri ölmüşün arkasından ıslık çalarak protesto eder olduk? Biz ne zaman milli maçlarımızda bile birleşememiş milletler gibi davranmayı öğrendik? Biz ne zaman masumiyetimizi bu kadar yitirdik? İnanç dünyamıza ne yaptınız böyle? Müslümanlık hani, nerede?
Doğruya olan inancınızın hep artması dileğiyle her zamanki gibi iletişimde kalın, sevgiyle kalın.
