Adaletin kılıcı kimin elinde?

Yalan söyleyen sevgilisini boğarak öldürdü.

Kızdığı komşu çocuğunu hunharca sobada yaktı.

Para vermeyen annesini bıçakladı.

Sevgilisiyle birlikte kocasını öldüren kadın, cesedi göle attı.

Baba, sevdiğine kaçan kızını eliyle katletti.

Kız arkadaşına laf atan okul arkadaşını yaraladı.

Eve geç gelen kocasını, kızgın demirle dağladı.

Kendisini terk eden karısını öldürdü, sonra intihar etti.

Ve tecavüz ettiği mağdureyi savunan avukatı tehdit edip, evini kurşunlatan avukat

Bu haberlerin hepsi haber bültenlerinden alınma.

Neredeyse tamamına aşina olduğunuzu hatta yüzlercesini ilave edebileceğine eminim.

Ve adaletin kılıcının kimin elinde olduğunu ve hukukun kadını nasıl korumadığına şahit olduğumuz bir dava daha.

En son olan şehrimizden, üstelik mağdur edilen avukat çok yakın arkadaşım. İş ahlakına, dürüstlüğüne ve en önemlisi insanlığına sonuna kadar kefilim.

Peki bu olaylar insanların nedense cezayı adalete ya da hâkime savcıya bırakma eğiliminin giderek sıfırlandığını gösteriyor olmasın?

Adaletin kılıcı artık herkesin elinde mi?

Kendimiz mi kesiyoruz suçlu gördüklerimizin biletini?

Bu kılıç parayla mı satılıyor da, kişiler verip bedeli neyse alıp, kesip biçiyorlar kararını verdikleri ceza kadar?

Basit mi o kadar?

Öyle düşünmeli ki kafasına koyan, her şeye rağmen yapıyor.

Çok fazla suç olduğu için bir türlü bitmeyen dosyaların içinde boğuluyor mu adalet ya da onu uygulayanlar?

Yoksa insanımızın öfkesi o kadar büyük, hıncı öyle derin ki, kendi vereceği ceza dışında hiçbiri yeterli gelmiyor mu?

Hatta iş kazalarını bile Allah’a havale eden zihniyetin temsilcileri yok mu aramızda?

Kimileri kendi veriyor cezayı, öngördüğü şekilde, kimileri başa gelen çekilir diye önlem almaları gerekip te almadıkları konularda, ihmal ortaya çıkıp cana mal olunca, Allah’ın takdirine vardırıyorlar işi.

Hangisi adil?

Bu haberlerin içinde öyleleri oluyor ki, insan yaşadığı tüm sorunları önüne koyup şükrediyor. Zira öyle kabuk bağlayan, sadece dışta değil içte de yara olanları çıkıyor ki, sıtkınız sıyrılıyor.

Mesela geçen günü önce annesini öldüren babasının iki kez kendisini sattığını anlatan kızın dramını izledim.

Hepimiz gündelik yaşamlarımıza tüm bunları okuyup izleyip, kimi zaman unutup, kimi zaman kenara koyarak devam ederken, onlar, bunlara maruz kalanlar, onları sadece beyinlerinde taşımıyor bir giysi gibi bedenlerinde de taşıyor, onlarla yaşıyorlar.

Ve gün geliyor kendilerine bunca eziyet yapılanlar da hayattan bir şekilde intikam alıyor.

Mesela bu kız çocuğunun, tecavüze uğrayan kadının geleceği, hayatı nasıl olacak, ne yapmalı diye düşünürken buldum kendimi?

Bizim de çocuğumuz vara getirdim her zaman ki gibi.

Nasıl korunmalı, neden korumalı, korumalı mı diye sordum durmadan?

Sosyal adalet miydi bu işleyen yoksa sosyal adalet sınıfta mı kalıyordu sürekli?

Öfke en gerçek duygu olarak aramızda kol gezerken, günümüzün neresinde, hangi anında öfkeye ya da öfkeli birine rastlayacağımızı bilmeden yaşamıyor muyuz?

Nice masum insanın sadece öfkeli olduğu için suç işleyenlere maruz kalması zaten çok acıyken, bir de bununla yaşamını sürdürmek kolay mı?

Kimi zaman kaybıyla yaşayan, kimi zaman acısıyla.

Kimi haksızlıklarla mücadele edecek, kimi haksızlıklarla mücadele ederken mağdur edilecek

Sadece bize özgü olmasa gerek, dünyada da düzen böyle işliyor sanki.

Adalete varana kadar kişi, kendine adil davranmayana kendince veriyor cezayı.

Peki gerçekten bu kılıç herkesin elinde mi?

Yoksa biz hala adalet sisteminin işlediğini varsayıp, inanalım mı?