Zübük…

Aziz Nesin yazdığında sanırım sadece bir veya iki kişiyi mizah konusu yapmıştı. Nereden bilsin ki, yazdığı kitap bir gün insanların yaşam felsefesi haline dönüşecek.

ZÜBÜK diyorum.  Hani etrafta çokça olanların tarifnamesi gibi.

En küçük yerleşim birimlerinden en gelişmiş kentlere kadar sarmışlar. Grip mikropları gibiler birden çoğalıyorlar. En sık süreç ANAP dönemiydi, ürediler de ürediler.

Nasıl? Nerede? Türediler bilmiyoruz ama nasıl ürediklerine o günden bu güne tanığız.

Üstelik artık sadece siyasette değil, okulda, işte, dernekte, kulüpte, sporda bile çoğaldıkça çoğaldılar, çoğalıyorlar.

ZÜBÜK yazıldığında sağdan gelen ama sola göz kırpan, daha çok sağın içinde paranın da sık anıldığı yerlerde türemiş bir asalaktı sadece.

Şimdikiler bir övgüye satıyor kendisini hiç düşünmeden. Biraz pohpoh, az biraz şatafat. Al sana ÇAĞDAŞ ZÜBÜK…

Siyasi görüşleri ne olursa olsun, hiç önemli değil. Bir koltuk ver ırzına geç.

Hatta öyleleri var ki gülmekten öleceğim.

Yıllarca orada burada bir yerlere gelebilmek için didinip durduktan sonra, sadece “başkan” adıyla anılabilmek için gidip kendisine dernek kuranları gördü bu gözler.

Ne desen, ne söylesen boş.

Hatta bazıları var ki, güler misin? Ağlar mısın?

Siyasi partide masa kapmak ve “başkan” olabilmek için kendisini ve etrafını paralayıp servet harcadıktan sonra seçilmeyi başarıp, koltuğa oturduğu gün çakılıp kalanlar mesela.

Az mı?

Çok! Hem de pek çok.

Elde ettiği gücü başkalarına payanda yapıp bir kenarda iplerinin çekilmesini bekleyen kuklalar var mesela.

Onlar için en önemli olan ne?

Bir yerlere gelmek. Orada ne yapacağı veya ne yapamayacağı önemsiz. Yeter ki orası olsun.

Dedim ya, sağ veya sol fark etmiyor. Yer, zaman, zemin sorun değil. Bakar bakmaz tanırsınız hepsini.

15 Temmuz sonrası gizli duranlar bile kabak çiçeği gibi açıldılar. Parlak kumaşlı özel dikim takım elbiseleriyle her ortamda boy gösteriyorlar. “Ben buradayım” dercesine, “Beni de görün ey yukarıdakiler, parlak kumaşlı elbisemle emrinizdeyim, ışıl ışılım bakın!”