Zübük manifestosu!

Ne çok severiz en kötüye iltifat etmeyi, iyiyi yerden yere vurmayı!

Kötü, kendisine yapılacak her türlü eza ve cezayı, CEFA gösterip, yaptıkları karşılığı aldığı cezaları MAĞDURİYET maskesiyle satar. Hatta öyle bir satar ki, kendisini cezalandıranlardan bile özür diletir. Hatta hızını alamaz eline geçen ilk fırsatta hepsinden öcünü dirhem dirhem, kanırta kanırta alır.

Almakla kalmaz, üzerine ekler, sesini çıkarınca daha bir coşar, daha bir ezer. Kendi ezilmişlik yalanını parlata parlata, ısıtıp ısıtıp koyar masaya…

Sadece verilen cezalar için değil, elde ettiği makam ve mevki gücünü de herkese kanıtlama ve varlığını cümle aleme duyurma arzusu da basar üzerine…

Gelelim Toplumsal Kabahatimize…

Ezene karşı gösterilen sempatiyi nedense ezilene gösteremeyiz. Ezenin gücü öylesine sert ve acımasızdır ki, “Bana dokunmayan yılan bin yaşasın” demekten öteye gitmeyen dünya ve ahiret görüşümüzle mutlu bir Ezilen Kitlesi oluşuverir.

Bizim malum ezilen kitle öylesine mutludur ki, başkalarının ezilmesini kıskanır, kinlenir.

Hatta öyle zamanlar olur ki, ezilenleri daha bir ezmek, daha bir ezenden yana tavır koyma ihtiyacı duyar.

Bizim bu özelliğimiz Osmanlı’dan bu yana hep aynıdır ve genel olarak her dönem için geçerli olmuştur.

Merhum Aziz Nesin bu durumu fırsata çevirip yükselenleri, ZÜBÜK olarak nitelendirmiş ve hayatının hatasını yaparak bir roman yazmıştır. Bu yergi (maalesef) sonrasında birçok kişiye Kullanma Kılavuzu olmuş ve sistem (kendiliğinden) bir romanı Manifesto kabul ederek önce üçer beşer sonrasında bol bol Zübükler yaratarak yoluna devam etmiştir. 

GAZİ MUSTAFA KEMAL ATATÜRK bu aksaklığın oluşmaması için gerek NUTUK sonunda GENÇLİĞE HİTABE’de, gerek BURSA NUTKU’nda üzerine basa basa toplumu uyarmıştır.

Her şeye rağmen ezenden memnun, ezileni daha bir ezmeye çalışan kitleye engel olmak mümkün olmamıştır.

Ezilmeden kalın…