Menfaat çağında dostluk

Evet zaman değişti, hayat insanı şaşırtıyor...

Nerede kaldı güzel aile bağları, dostluklar, komşuluklar, güzel insanlar?

Sanki artık insanlar birbirini anlamak için değil, kendi çıkarları için dinliyor...

Dostluklar çıkara, ilişkiler hesaba, iyilikler karşılığa bağlanmış durumda...Hayat şartları mı bu hale getirdi bizleri?

Çünkü bu çağda çoğu insanın“empati”ye ayıracak bir duygusu kalmadı...

Benim gözlemim şunu gösteriyor: Birçok insan, kendi menfaatinin peşinde nefes tüketiyor artık...

Eskiden “bir dost, bir omuz” derdik... 

Önceden dost dediğimizle kardeş gibiydik, gülerdik, ağlardık, herşeyimizi paylaşırdık; derdi derdimiz, mutluluğu mutluluğumuz olurdu, herşeyi paylaşılarak yaşardık... 

Mutluluğumuzu paylaştıkça çoğalır, dertlerimizi paylaştıkça azalırdı...

Ama ne ara zihniyetler, karakterler, duygular bu kadar çirkinleşti...

Şimdi ise o omuzun altına gizlenmiş hesaplar var...

Gülüşlerin bile bir bedeli, selamların bile bir nedeni var artık...

Herkes temkinli adım atmak istercesine, birbirine dikkat ederek yaklaşıyor...
Çünkü güveni, empatiyi yitirdik...

Dostluk, artık bana göre hatta bence, birçok kişiye göre kelimelerde kaldı...
Dostluk, sadece menfaatin gölgesinde var kalmamalı...

Zaten çıkarın hüküm sürdüğü yerde, dostluk susar, empati ölür ve insanlık yalnız kalır, hatta insanlık en büyük kaybını verir...

İkiyüzlülüğün sessiz sofrası...

Uzun zamandır gözlemlediğim şey, hayrete düşürüyor, nasıl oluyor da birileri, bir başkasının arkasından konuşup sonra hiçbir şey olmamış gibi aynı sofraya oturabiliyor?

Hangi mide kaldırıyor o lokmayı, hangi vicdan sessiz kalabiliyor?

Bana çok uzak bir durum, çoğu kişi bana "çok açık sözlüsün" diyor... 

İçimdeki dışımda çünkü,  iyi ki böyleyim...

En azından kimsenin arkasından konuşmuyorum.... Hatta bazen düşünüyorum arkasından konuşup kötü olacağıma, yüzüne söyler kötü olurum daha iyi diye...

Genelikle arkamızdan konuşanların, konuştukları kulağımıza geliyor...

Bu durumda her zaman yeri ve zamanını bekler gereğini yaparım...

İnsan bazen en çok güvendiğinin, en samimi sandığının arkasından duyduklarıyla sarsılıyor...

Bilmiyorlar, kırıldı mı o güven; bir daha hiçbir sofra eskisi gibi kurulmaz...

Ama o konuşanlar, şaka gibi hiçbirşey yokmuşcasına yüzü bile kızarmadan, "canım, cicim" diyebiliyorlar mesela, bu da  kalitesizliğe en büyük örneklerden biri aslında....

Birinin arkasından konuşup sonra yüzüne “canım” diyebilmek, insanlık değil; maskeli bir oyun artık...

Unutmayın; İhanet, sessizdir ama oturduğu her yerde kinini bırakır...

Ve;

Bir gün gelir o intikamı soğuk yemek zorunda kalırsın...

Gerçek dostluk, sadece anlamak değil, yanında durmak ve gerektiğinde sesini yükseltmektir...

Ama Menfaat çağında bunlar nadiren görülen değerler hâline geldi...

Ve biz, bunu fark ettiğimizde belki çok geç olacak…

Bir toplum, yalnızca bireylerin çıkar peşinde koştuğu yerde değil, birbirini anlamaya, destek olmaya cesaret ettiği yerde ayakta kalır...

Aksi halde, dostluklar erir, güven kaybolur ve insanlar birbirinin gölgesinde yalnızlaşır...

Belki de bu yüzden artık sofralarda sessizlik arttı, gözler kaçıyor, kalpler uzaklaşıyor...

Çünkü dostluk, yalnızca bir arada oturmak, sadece iyi günde sohbet etmek değil; arkasından konuşulmayan güvenilen bir limandır...

İnanın artık, gördüklerim duyduklarım beni çok yordu...

Bazen düşünüyorum da, insanların menfaati kadar varız bazı insanlarda...

Değerli okur,

Bu durum bana çok ama çok uzak bir bakış açısı...

Sanırım, şaşkınlıkla izlemeye de devam edeceğim...

Sağlıkla, gerçek dostlarla kalın...